Gadanie do siebie

Psychoterapeuta poradził mi pisać więc piszę. Zasadniczo mam teraz jeszcze urlop od psychoterapii, bo najwyraźniej psychologowie mają ponad miesiąc wolnego w roku, nieźle.

Kwestią nad którą zastanawiałem się szczególnie ostatnio to standardowo etyczna strona posiadania potomstwa. Cały czas waham się czy rozpocząć projekt anty-natalistyczny i z jednej strony jestem całkowicie przekonany o swojej racji (rozmnażanie się jest bardzo poważnym wykroczeniem etycznym, być może poważniejszym nawet od morderstwa) a z drugiej martwi mnie myśl, że mógłbym kogoś takimi poglądami skrzywdzić, no i co jeśli ktoś faktycznie stwierdzi że mam rację. Druga sprawa, powiązana istotnie z pierwszą, to moja własna sytuacja. Z pewnych względów można przyjąć, że moja sytuacja psychiczna jest niestandardowa (dysfunkcyjna). I tak też zresztą myślałem o tym do niedawna. Do niedawna bo ostatnio spróbowałem spojrzeć na swoją sytuację z pewnego dystansu. Obecnie mam już 27 lat, jest to okres w którym teoretycznie powinienem porządkować swoje życie, żenić się i rozmnażać - to jest NATURALNA kolej rzeczy. Tymczasem słowa nie oddadzą przerażenia jakie mnie ogarnia na myśl, że mógłbym być "ojciem". I jestem bardzo daleki od myśli, że ten pogląd wynika z "dysfunkcji" mentalnej. A zatem to co uznawałem zawsze za "przekleństwo" jest w rzeczywistości BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM. Jakkolwiek wiele mam na sumieniu jestem wolny od tego najpoważniejszego "grzechu" jakim jest rozmnażanie. I tak już zostanie, tego przynajmnej jestem pewien. Jak tylko dam radę finansowo dokonam wazektomii, mimo świadomości, że wiąże się to z efektami ubocznymi. A zetem psychiczna dysfunkcja czy nie koniec końców wszystko układa się znacznie lepiej niż gdybym był "normalny". Serio, gdybym w tym momencie miał dzieci to dopiero miałbym POWAŻNY problem i mogłoby to się skończyć POWAŻNĄ tragedią. Myślę, że mógłbym zabić swoje dziecko.

Czyli wszystko jest w porządku. Mniej więcej.